ROADTRIP AUSTRALIË 

Meestal is een bericht met een paar foto's. Maar deze plek in Daly Waters NT was zo uniek! Geniet met ons mee! Al was er nog veeeel meer te zien.

Onze overnachtingsplek voorziet ons van een bed met eigen santair (hele reis niet anders), een zwembad, diner en ontbijt, bar met leuke meiden, truckstop waar ze af en aan rijden én leuke souvenirs hebben. Een roadtrain kan 2000 liter brandstof meenemen en daar zo'n 1500 km mee rijden. Vol geladen is er 135.000 kg op de weg (maximaal gewicht).

Vandaag, 20 december vertrekken we na het ontbijt om half acht. De zon is al warm maar de luchtvochtigheid is een stuk lager. Ook beginnen we te wennen aan de warmte. Onderweg gaan we een paar keer de auto uit. Er is in 1872 een telegraaflijn aangelegd, een monument voor de veedrijvers in deze streek. Onderweg een bijzonder landschap van verbrande bomen, urenlang.... We stoppen in de kleine plaatsjes die langzaam vergaan. De weg is eindeloos en spiegelt als een fata morgana.

Zo is de lucht totaal blauw en zo ineens weer vol wolken. Een termietenheuvel is van binnen een knap gangenstelsel. Pasop voor koeien op de snelweg! Het monument is voor Flynn die vond dat ieder dorp geholpen moest worden in medische nood en startte de Flying Docters in begin vorige eeuw. We zagen het telegraafgebouw waar de berichten uit Engeland werden gepubliceerd in een krant.

Als we het bezoekerscentrum van de lokale mijn instappen vallen we met de neus in de boter. Martijn woont nu 16 jaar in Australië maar is Nederlander. Hij leidt ons door de mijn. Geweldig! Wat een verhalen. Eerst over de aboriginals die we overal luidruchtig en doelloos rondhangend aantreffen. Ja, ze doen niets want ze hoeven niets. De jongere aboriginal echter weekt zich langzaam los uit de verplichte historie en wil studeren. In de mijn horen we hoe hier goud uit ijzererts houdend gesteente wordt gewonnen. Dat er nog maar 20% gevonden is en nu volop nieuwe mijnen starten het te vinden. Hoe de huidige techniek werkt en hoe het vroeger ging. Over Nobel die het dynamiet uitvond. De tourleider kan dagen vertellen. Wat genieten we van zijn enthousiasme. Bij de supermarkt halen we water - 2 liter per persoon per dag - en sluiten na het diner de avond af met een bezoek aan het uitzichtpunt. Daarna pakken we stoelen uit onze cabines en zitten gezellig samen. De auto is een kiekje langs de straat; zo rood als het stof en de wegen hier zijn.

Een afstand vandaag van 503 kilometer. We reisden langs de Devils Marbles. Daar stonden stoere caravans die volledig off-grid kunnen. Ook te huur. Wowww.... dat is gaaf om daarmee door dit immense land te reizen. We stoppen een paar keer bij een Roadhouse. Een tankstation waar je ook kunt eten, een bar is en meestal ook accomodatie aanbieden. Maar het lijkt een vergane glorie te worden. Vandaag treffen we oude stoffige plekken aan waar ze op 2 plek zelfs geen kaart hebben waar we van kunnen kiezen. Te getoaste ham en kaas smaakt er niet slechter van. Bij de mannen hangen urinoirs van oude biervaten. En verder gaat de reis.

Het gebied lijkt almeer op Arizona. Heuvels en bergkammen. We treffen het 18 meter hoge beeld van een vrouw met haar kind als herinnering aan de periode dat veel kinderen werden weggehaald bij hun ouders om de toekomst van de oorspronkelijke bewoners te beïnvloeden. We zagen tot aan Alice Springs tientallen roadtrains van de merken Kenworth en Mack. We maken een stop bij de Capricorn. Het punt waar de zon het kortst bij de zuidpool is gekomen. Vanaf deze dag worden de dagen hier weer korter en bijn ons langer. De 21e december! En even later staan we bij het hoogste punt tussen Darwin (Noord) Adelaide (zuid).

Vandaag gaan we de Uluru zien. Daarom om 6u op pad. Onderweg ontbeten waar ze de giftige pythons hebben voor de muizen! Eén in een terrarium. Wat een genietdag. We rijden 2 keer een uur en 2 keer een blok van 1,5u en dan zijn we er. Al om 14 uur! Onderweg stoere auto's en mooie bloemen.

De Uluru staat 348 meter boven de grond en zo'n 3-6 km geschat onder de grond. De omtrek is te wandelen in een omtrek van 10,6 kilometer. Wij bekijken de twee punten die voor het publiek te bereiken zijn. Wat een giga hoogte en de vormen zo golvend glad, gewelven uitgesleten door wind en water.

De zonsondergang is vooral een gezellige gebeurtenis. We hebben vanmiddag al goed gegeten. En kunnen nu toe met een door een ieder zelfgekozen maaltje. Ondertussen zakt de zon en kleurt de Uluru naar een prachtige kleur tot bruin en zwart als de zon volledig weg is.

Vanochtend gaan we kort na 5 uur door de poort voor de zonsopkomst. Bussen vol toeristen zijn er, net als wij om te zien hoe de lucht kleurt en de Uluru ook langzaam verkleurt. Als de zon helemaal op is, gaan de eerste bussen alweer vertrekken. Ook wij want we hebben een flinke rit voor de boeg. We zien net als gister de maan met de vlakke kant naar beneden.

-vervolg ma 23 dec- In Alice Springs NT is het nationale transport en trein museum. We hebben er 1,5 uur de tijd voor als we vanavond voor het donker op de volgende plek willen zijn. Ondertussen gaan de dames naar de stad om in de western winkel een tas te vullen.

We maken iedere dag wel flauwe grapjes over de weg of het aantal auto's die we maar tellen. Al sinds het begin van de reis rijden we almaar op 1 weg tot Alice Springs en nu weer een stukje op weg naar boven. Na Tennant Creek NT gaan we dan de afslag nemen voor de volgende duizend kilometer op dezelfde weg (A2). We hebben een motel met cabins, diner, ontbijt en zwembadje. Luxe dus want dat is hier niet overal de standaard. Na het diner gaan we nog even over het terrein, de zon gaat rond half acht onder en dan is het al rap ook donker. Wat zijn er toch veel meer sterren te zien dan thuis.

Vanmiddag lunchten we bij een openbare plek waar je onder een gaasdoek kunt picknicken. Bbq tafels, banken, stromend water en een koelkast. Voor iedereen te gebruiken. Gerrit poseert om een foto te maken van zijn schaduw. De zon staat recht boven ons te branden. Verder onderweg eten we nog een ijsje. De eigenaresse is 71 en spreekt goed Nederlands. Haar ouders zijn in 1963 naar Australiëgegaan en nooit teruggegaan. Ze beheert samen met haar man het Roadhouse, maar dat is geen vetpot. Het is te rustig en dat kunnen we beamen. Vandaag kwamen we ieder uur hooguit 2 auto's tegemoet. Marjolein is gek van teckel en mag het kleintje even vasthouden. En dan wordt het avond op de 1e Kerstdag. Geen restaurant is open, geen supermarkt, en niets bij ons. We vragen het aan onze gastheer van het Winton Outback Motel. Hij zegt dat hij voldoende kangaroevlees heeft en aardappels, pompoen met salade. Ze bieden normaliter geen diner aan, maar we mogen het zelf kokkerellen met hulp van Gerrit, Marjolein en Tonny! En een grote pluim voor de mensen van het Winton Outback Motel in Winton QLD - Graham & Lyane. Merry Christmas!

We zien iedere dag wel muurschilderingen. Deze is vij het Roadhouse in Camooweal waar alleen Townsville en Brisbane niet op onze route voorkomen.

Nadat we de hotelsleutel hebben gekregen gaan we nog even bij een grot kijken. Maar deze is niet te zien wat we ervan hadden verwacht. Dan terug en aanschuiven voor een Kerst- avondmaal met muts. Jullie als lezer van dit verslag ook gezellige feestdagen toegewenst!

25 dec 11:18 De vorm van de Australische accomodaties zijn met een flauw dak met een enorme oversteek waar een grote veranda onder past. In de supermarkt Westzaner kaas! 200 gram voor 4,45 AUD/€ 2,71 of 150 gram van de gerookte variant voor hetzelfde geld. Onderweg passeren we een uitspanning waar grote foto's hangen van het verzamelen van vee. De streek is er bekend om dat cowboys het vee opdrijven om te verzamelen voor de verkoop. De prairies zien er grijzig uit van het gras tot aan de horizon en verder. Buiten staan frames waarin bloemen groeien als weelderige boeket.

Het landschap trekt aan ons voorbij. Waar water is, zijn koeien.

Avond en ochtend. Het is Kerstmis. We hebben gister boodschappen gedaan en maken deze ochtend zelf het ontbijt in de campingkeuken bij onze overnachting. Ze proberen hier alle vormen van overnachten te bedienen. Als hotelkamer, huisje met kookgelegenheid en als camperplek. Zodra de zon opkomt wordt het alrap warm en schiet de temperatuur door de 35 graden. De luchtvochtigheid is met 8% extreem laag.

Na de uitgestrekte vlakke prairies komen we in een groen gebied met heuvels. In deze plaats wordt er koper gewonnen. We gaan naar het uitzichtpunt en zien de mijnen van afstand, de supermarkt hier heeft zonnecollectoren en de grote wateropslag is heeft een beschildering van vissen en vogels. Als we een kop koffie halen komt er een beschonken aboriginal binnen. Deze gaat eerst op de grond zitten en vervolgens liggen. Ja, zo maken ze zich niet erg geliefd onder de plaatselijke bevolking.

Wat is er toch veel werk verzet in de afgelopen eeuwen. Het bijzondere dat we in iedere plaats de stoommachines zien staan. Hier een parkje vol historie met duidelijke teksten. Een ziekenwagen die zich via het spoor kan verplaatsen kunnen we van achter glas zien die goed bewaard in een gebouwtje staat.

In 2019 werd deze hele regio door ernstige regenval geteisterd. Tienduizenden stuks vee kwamen om. Enkele wisten hogere gebieden te vinden zoals de spoorlijn. Deze silo is beschilderd met het drama alsook ze met stenen (op de kant gezet) de waterstromen en draaikolken uitbeelden. Wat ze daarna hebben ondernomen voor de toekomst om dit te voorkomen is een vraag die we niemand konden stellen. Op deze 1e Kerstdag is alleen een benzinepomp geopend.

Vanmiddag lunchten we bij een openbare plek waar je onder een gaasdoek kunt picknicken. Bbq tafels, banken, stromend water en een koelkast. Voor iedereen te gebruiken. Gerrit poseert om een foto te maken van zijn schaduw. De zon staat recht boven ons te branden.

Verder onderweg eten we nog een ijsje. De eigenaresse is 71 en spreekt goed Nederlands. Haar ouders zijn in 1963 naar Australiëgegaan en nooit teruggegaan. Ze beheert samen met haar man het Roadhouse, maar dat is geen vetpot. Het is te rustig en dat kunnen we beamen. Vandaag kwamen we ieder uur hooguit 2 auto's tegemoet. Marjolein is gek van teckel en mag het kleintje even vasthouden.

En dan wordt het avond op de 1e Kerstdag. Geen restaurant is open, geen supermarkt, en niets bij ons. We vragen het aan onze gastheer van het Winton Outback Motel. Hij zegt dat hij voldoende kangaroevlees heeft en aardappels, pompoen met salade. Ze bieden normaliter geen diner aan, maar we mogen het zelf kokkerellen met hulp van Gerrit, Marjolein en Tonny! En een grote pluim voor de mensen van het Winton Outback Motel in Winton QLD - Graham & Lyane. 

Merry Christmas!

Donderdag 26 dec., na de lange rijdag van gisteren kunnen we het vandaag rustig aan doen. Maar ons ritme is gaan wennen aan het vroege opstaan van de afgelopen dagen. Het gaat spontaan maar even na zessen staan we in een groepje van vier bij de dichte poort van het zwembad. Dan maar een rondje dorp wandelen. Iedere plek zijn eigen 'gek'. Een muur waarin van alles is ingemetseld; Lister motor, motoren en allerhande gereedschappen. Bomen met bijzondere vruchten vol zaad als een honingraat. Dan passeren we een hotel aan de achterzijde waar de watertoren staat. Ook onze overnachting heeft water met een smaakje. Zo is dat dus in de Outback. Het is goed gefilterd voor het de kraan uit komt en smaakt niet naar vers. 
Een kraanvogel voor onze overnachting komt af op het voer wat onze gastvrouw strooit.

Het lied Waltzing Mathilda is geschreven in Winton door Banjo Paterson (standbeeld). Het is het niet-officiele volkslied van Australië. Er stoppen diverse kleine bedrijfjes zoals de groenteboer en de slager. De SPAR doet goede zaken en is evengoed dicht deze Kerstdagen. Eigenlijk blijkt alles dicht te zijn, behalve de pomp. Bijnde pomp eten we een eenvoudig broodje spek met eieren. Daar loopt een opvallend stel met een blouse waarop de tekst 'This is a conversation starter' /dit is een gespreksstarter. Het dragen wil aanzetten tot een echt gesprek over mannen-problemen. Nog meer kunst in de vorm van schapen en Australië heeft de bewaardrang als een Engelsman. Dus heb je de ruimte, dan laat je de auto staan als een icoon. De lage luchtvochtigheid zorgt voor prima conservering.

In de tankstations/Roadhouse staan vaak een groepje tafels. Zo ook hier. Een dame reageert op onze groep dat ze de spraak herkent. Ik ga bij haar aan tafel zitten voor een gesprek. Ze is in Zwitserland geboren en vaak naar Nederland geweest, gek van voetbal. Ze kan alle namen noemen uit het elftal van 1988. Hier is ze vrijwilliger bij de kangaroe opvang. Haar dochter woont in Brisbane, 1500 km verderop. Haarzelf bevalt de outback goed en is na haar pensioen in Winton gaan wonen. Ze wil ons met plezier de opvang laten zien. Als we er zijn mogen we aan de 2 kleinsten de fles geven. De 30 kangaroe's zijn opgevangen nadat hun moeder is aangereden. Het diertje in de buidel heeft het overleeft en wordt groot gebracht tot het de natuur weer in kan. Wat een bijzonder bezoek. Niet eerder had ik de kans te voelen hoe de vacht van een kangaroe aanvoelt. Zo dicht van structuur en zo zacht. Ze beantwoord al onze vragen over dracht, spronghoogte en dat een mannetje wel 2 meter groot kan worden.

We gaan weer verder. Waar water is zijn koeien. In dit gebied grazen zo'n 2 miljoen dieren die twee keer per jaar terug worden gehaald om de slachtrijpe dieren eruit te halen. Ook op deze 2e Kerstdag zijn alle musea dicht zoals Quantas en het Veedrijversmuseum. Dan maar een vroege check in bij het motel met zwembad. Een doek beschermd ons tegen de zon als we heerlijk afkoelen en relaxen in het water.

De kamer van 3 heeft het wel heel luxe. Voor de leuk gaan we effies kijken. Een koperen afwasbak, luiken van tinnen platen, wat een details. Leuk!

Gistermiddag zijn Jan en Johan wezen zwemmen in het openbare zwembad. Ze treffen er de badmeester met Nederlandse roots in Goeree-Overvlakkee. Hij werkt bij het zwembad 32 uur en in een restaurant ook dit aantal uren. Als backpacker betaald hij 15% belasting. De woonlasten zijn hier zoveel lager dan in Melbourne dat hij liever hier is. Al is het sociale is echter wel minimaal. We zien veel murals. Overal in iedere plaats. Bij de Merino Bakery eten we vanochtend een lekker ontbijt. Een dag van 443 km voor de boeg!

Magnifiek! Een rij machines die gebruikt zijn in een omtrek van 160 km van deze plaats. We zien graders, brandweerauto's, tractoren en gebruiksvoorwerpen. Een wandelpad erlangs en bordjes erbij met de uitleg. Sommigen onder dak. Bijna alles op het beton en gestut. Prachtig!

De Tree of Knowledge is een boom waar in vroegere tijden de arbeiders samen kwamen om voor de rechten op te komen. De oprichting van de vakbond was in 1891 daarmee een feit. De eerste stakers raakten hun baan zelfs kwijt, maar nadat de werkgevers de vakbond te accepteren hadden, kreeg iedereen zijn baan terug. Boven de boom is een windorgel van honderden hangende palen.

Met twee miljoen dieren in het Noordelijk territorium is er veel vee te verhandelen. Op vele plekken zijn er handelsplaatsen. De plek waar wij heen gaan start een veiling als er minstens 1000 dieren te verhandelen zijn. Als alle vakken gevuld zijn, worden er 6000 dieren verhandeld. Er zijn dan zo'n 30 agenten die de belangen van de verkopers behartigen. De prijs van een levende volwassen koe komt op 4,20 aud (€2,56). Daarna gaat de koppel de weegbrug op en door naar het laaddok. Hiervan gaat marktgeld af en commissie voor de agent. Het verhandelen van stieren is 5% duurder omdat ze er meer werk aan hebben. Dieren waarvan het vlees naar Europa gaat mag geen hormonen bevatten. In de USA kijken ze daar niet naar en is het vooral welkom voor de hamburgers. Hij laat de sprinklers zien om het stof onder controle te houden. De drie sorteercasroussels waar zes vakken aan gekoppeld zijn. De trailer met de laadniveau's waar de dieren door drie wagons kunnen doorlopen naar de eerste wagon. In een volle roadtrain kan 200 stuks vee vervoeren. En nog veel meer over de vervoerscondities, brandmerken en onderhoud. Ondanks dat er geen dieren waren was het erg interessant.

Johan gaat net als de dieren in de schaduw van de boom staan. Met 41 graden is dit één van de vele warme dagen. Toch wennen we eraan omdat de luchtvochtigheid zo laag is. De caravans zijn erg fotogeniek. Hoog op de wielen maar alles aan boord voor een off-grid vakantie. Na vele dagen door een grijzige prairie komen we vandaag in een groen gras gebied met vele bomen, gevulde waterkreken en koeien. We onderbreken de rit meestal na zo'n 100 kilometer. Even een kop koffie of een ijsje bij het benen strekken maakt het gemoedelijk. We rijden gemm 385 km/dag. Vandaag is de 13e reisdag en we rijden op de A2 als tweede 'straat' van deze reis.

We gaan naar de dierentuin. Ondanks dat het mooi was en heel groots van opzet missen we de vogels van Australië. Maar de koala zien we wel. Het diertje beweegt even en slaapt dan verder - wel 22 uur er dag.

Op ons lijstje staat ook een bezoek aan het Flying Docters Museum. We zagen meermaals onderweg een museum waar er aandacht was voor de grootse zorg voor alle mensen in de outback. Vandaag komen we er dan! Indrukwekkend het te zien met prachtige beelden. Een scherm met de actuele acties. Er kunnen 81 vleugtuigen ingezet worden. Het is een zelfstandige organisatie die steunt op giften. Ook is er een 'barrelrace' die in de afgelopen 30 jaar vele miljoenen wist op te halen.

We zien meer feiten en wetenswaardigheden. Voor nu laat ik het hierbij. Morgen de laatste dag van het jaar. Onze laatste etappe naar Sydney. Daar gaan we als groep van 12 het nieuwe jaar in. We kijken ernaar uit al is het ook spannend; hoe dit zal gaan. Is het druk? Kunnen we er iets van zien?

Dat lezen jullie waarschijnlijk nog voor we vertrekken met onze terugvlucht op 1 januari om 16 uur. De lezers wensen we alvast een gezellige Jaarwisseling toe!

Filmpjes zijn te zien op FaceBook

31 december 2024. Vandaag de laatste complete en langste dag in Australië. We rijden om 6u weg van de overnachtingsplaats. Als we al ruim een uur onderweg zijn kunnen we goed en lekker ontbijten in Orange. Op weg naar de Blue Mountains waar we de 3 zussen graag willen ontmoeten. Maar als we de afslag van de doorgaande weg nemen wordt het mistig. We zien niets! Langs de weg groeien paarse Agapanthus - Afrikaanse lelies in het wild als een onkruid. Die ze gelukkig niet bestrijden. We rijden door groene vergezichten, langs koeien en schapen, akkers, glooiende heuvels. We nemen het nog eens goed in ons op. Voor meerderen van ons is dit toch wel een heel mooi deel van Australië. Levendig en vruchtbaar. Van Jan en Mary Romar krijg ik de foto van Sydney toegestuurd. De groene weide op de foto ligt vol met kleedjes met recreeerende mensen. Die al voor de middag geïnstalleerd zijn met koelboxen vol voor een dag van wachten op het Nieuwe jaar.

Met de metro gaan we naar het centrum. De halte die het kortstbij de haven ligt, is vervallen. We lopen de laatste kilometer naar de haven. Wát een mensen! Overal kleedjes met mensen. Borden geven aan dat sommige gebieden vol zijn en ook wij merken dat we niet op onze meeste favo plek komen. We lopen een stukje terug en spreid dan ook een kleedje neer. Vanaf dit punt gaan we de avond in! Hier zien we de brug en het operagebouw in één aanblik.  

Gelukkig Nieuwjaar! 
Dat je de vrijheid in jezelf hebt om te kiezen wat je graag wil. De kracht in jezelf aanspreekt te realiseren wat je graag wil. Een goed persoon te zijn voor jezelf en anderen. De rust te nemen om te reflecteren of dit je pad is. En ga er dan voor. Niet alles kan tegelijk dus is een wishlist wel goed. Op mijn wishlist staat een volgende reis naar Australië. Ik ben blij en trots met een groep van totaal 12 een Roadtrip te hebben gemaakt die soepel en prettig verliep. We hebben enorm genoten. Dit heb ik kunnen doen omdat ik de vrijheid kreeg van mijn lieve partner Tonny, de innerlijke uitdaging wilde aangaan dit te organiseren en uit te voeren, en daarmee vele nieuwe mensen heb ontmoet die in dat korte contact daarna onze reis volgden uit warme belangstelling. Bedankt voor jullie reacties tijdens dit reisverslag. 

Graag wens ik jullie een goed, gelukkig & gezond 2025 toe. Graag tot ziens, w here ever, when ever, 
Anne-Marie Regelink-Koetsruiter

2 jan Het allerlaatste bezoek is de Sydney Tower Eye. De toren is niet echt hoog met 308 meter. We kunnen in één blik de brug en het operagebouw zien, maar andere hoogbouw is te prominent. De haven echter is mooi met de zee op de achtergrond. We gaan naar dit bezoek naar het vliegveld en stappen uit met onze bagage. De chauffeurs gaan nog tanken en de auto's inleveren. Als ze terug zijn in de rij voor het inchecken wat ook prima gaat

We vertrekken enkele minuten voor 16u. Op de 1e en 2e foto is de brug nog een keer te zien en de 2e foto ook het iconische operagebouw. Urenlang kijk ik uit het raam en zie de verschillende landschappen voorbij glijden. Van groen land, naar rood zonder wegen en dan ook over een witte (zout) vlakte. Zodra we bovens de zee zijn vallen mijn ogen toe. Wel zo fijn om deze 8 uur durende vlucht naar Singapore prettig door te komen. Dat lukt evengoed wel met de traditioneel gekleed stuwardessen en ruime zitplekken. De vlucht met Lufthansa is voor velen van ons te krap. Als je op een vlucht van 13 uur je benen niet kan strekken is dat gewoon te krap.

Vliegveld Shanghai in Indonesië is vooral prachtig. Stromend water, vissen, veel groen, groene oases met veel groene en bloeiende planten, water en vissen. We liepen express een stukje verder om dit te zien. Maar toen ik dan ook een groene salade wilde eten was dat toch even zoeken en lukte alleen bij een 'westerse keten'. In München ligt de vitrine wel vol met een keur van belegd brood en diverse soorten groene salades. Het is 30 graden frisser en daarop hebben we ons gekleed voor we naar Europa vlogen. Dat zal ik vanavond wel missen; een drankje in de avondwarmte met elkaar. We lopen in München naar het vliegtuig wat als cityhopper is ingezet voor het laatste stukje van de reis.